Γεννημένος στη Γερμανία το 1953, ο Stephan Micus πραγματοποίησε το ταξίδι του στην Ανατολή σε ηλικία δεκαέξι ετών. Γοητευμένος από την ποικιλία των μουσικών πολιτισμών του κόσμου, ο Micus ταξίδεψε σχεδόν σε κάθε χώρα της Ασίας και της Ευρώπης καθώς και στην Αφρική και την Αμερική. Μελετώντας δίπλα σε κορυφαίους μουσικούς του κάθε τόπου έμαθε να παίζει πολλά παραδοσιακά όργανα, αρκετά εκ των οποίων είναι άγνωστα στο δυτικό κόσμο. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα: κιθάρα, φλάουτο, σιτάρ στο Μπεναρές (Ινδία), κιθάρα φλαμένκο στη Γρανάδα (Ισπανία), shakuhachi (ιαπωνικό φλάουτο μπαμπού), shō (ιαπωνικό πνευστό μουσικό όργανο), ryūteki (ιαπωνικό φλάουτο της ορχήστρας gagaku) και nohkan (φλάουτο από μπαμπού του θεάτρου Νο και του θεάτρου Καμπούκι) στο Κιότο (Ιαπωνία), suling (ινδονησιακό φλάουτο) στο Ubud (Μπαλί), φλογέρες uilleann στην Carna (Ιρλανδία), sinding (αφρικανική άρπα) στην Γκάμπια, dundun (αφρικανικό κρουστό όργανο) στην Άκρα (Γκάνα), doussn’ gouni (αφρικανική άρπα) στο Μπαμάκο (Μάλι), duduki (γεωργιανό όμποε) στην Τιφλίδα (Γεωργία), hné (όμποε της Μπούρμα) σε Yangon και Mandalay (Mιανμάρ), duduk (αρμενικό όμποε) στο Ερεβάν (Αρμενία), bagana (αιθιοπική λύρα) στην Αντίς Αμπέμπα, genbri (μπάσο λαγούτο των gnaoua) στην Essaouira (Μαρόκο). Σπούδασε επίσης γεωργιανό πολυφωνικό χορωδιακό τραγούδι στην Τιφλίδα (Γεωργία) και βουλγαρικό πολυφωνικό χορωδιακό τραγούδι στο Πλόβντιβ (Βουλγαρία).
Όμως ο Micus δεν χρησιμοποιεί αυτές τις γνώσεις με παραδοσιακό τρόπο - στόχο μάλλον έχει να αναπτύσσει τις νέες μουσικές δυνατότητες που θεωρεί ότι είναι εγγενείς σε αυτές. Έτσι, στην προσπάθειά του να εντρυφήσει σε μουσικούς πολιτισμούς και περιβάλλοντα, έχει ταξιδέψει σε Ινδία, Ιαπωνία, Ινδονησία, Κορέα, Αφγανιστάν, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Ταϊλάνδη, Αίγυπτο, Μπούρμα, Σρι Λάνκα, Τουρκία, ΗΠΑ, Καναδά, Ισραήλ, Κίνα, Γκάμπια, Σενεγάλη, Νεπάλ, Λαντάκ, Σινγιάνγκ, Βενεζουέλα, Τανζανία, Αργεντινή, Περού, Γκάνα, Μάλι, Ιορδανία, Γεωργία, Αιθιοπία, Πακιστάν, Υεμένη, Κούβα, Λίβανο, Λάος, Βιετνάμ, Καμπότζη, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Πράσινο Ακρωτήρι, Μαυριτανία, Αρμενία, Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Σιβηρία, Μογγολία, Ναμίμπια, Τατζικιστάν.
Σε πολλές από τις συνθέσεις του συνδυάζει όργανα που, στο παρελθόν, δεν είχαν ακουστεί ποτέ μαζί. Οι διάλογοι που προκύπτουν αντικατοπτρίζουν το όραμά του για μια διαπολιτισμική μουσική. Πέραν των αποκλειστικά ακουστικών οργάνων, ο Micus χρησιμοποιεί επίσης τη φωνή του –με τεχνικές ηχογράφησης πολλαπλών καναλιών– δημιουργώντας μόνος του πλήρη χορωδιακά έργα. Οι λέξεις που τραγουδά δεν φέρουν συνήθως κάποια γνωστή έννοια: στο έργο του Athos (1994) επένδυσε με μουσική παλιές ελληνικές προσευχές προς την Παρθένο Μαρία, στο DesertPoems (2001) ερμήνευσε δυο πρωτότυπα ποιήματα στα αγγλικά, ενώ στο Life (2004) δημιούργησε μουσική για ένα αρχαίο ιαπωνικό koan.
Ο Stephan Micus έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία τριάντα χρόνια εκατοντάδες σόλο συναυλίες σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, ενώ πολλοί σημαντικοί θίασοι χορού της Ευρώπης έχουν επιλέξει έργα του για τις παραγωγές τους.
«Πριν από μερικά χρόνια, καθώς ταξίδευα με πούλμαν στο Νεπάλ, συνειδητοποίησα πώς έπρεπε να είναι η τέλεια μουσική. Ήταν μια εξαιρετικά δυνατή εμπειρία. Ταξιδεύαμε διασχίζοντας μια κοιλάδα αρκετά χαμηλά, σε υψόμετρο τετρακοσίων ή πεντακοσίων μέτρων περίπου. Στην περιοχή αυτή το τοπίο είναι πολύ γόνιμο. Υπήρχαν ορυζώνες, βουβάλια, παιδιά, δέντρα, παπαγάλοι και πολύχρωμα χωριά που έσφυζαν από ζωή. Πίσω από όλα αυτά, μπορούσε κανείς να δει τα βουνά να ορθώνονται σε ύψος επτά ή οκτώ χιλιάδων μέτρων, μια αφιλόξενη περιοχή όπου δε μπορούσε κανείς να ζήσει. Μου φάνηκαν σα σύμβολο της αιωνιότητας και με τις λαμπερές, χιονισμένες κορφές τους έμοιαζαν με σύμβολα αγνότητας. Αυτά τα δύο, το ένα πλάι στο άλλο, η πολύχρωμη ζωή και το αιώνια αγνό και άπιαστο, άλλοτε να κυριαρχεί το ένα και άλλοτε το άλλο, μου έδωσαν την αίσθηση πως εικόνιζαν την τέλεια μουσική. Τα δυο αντίθετα συμπλήρωναν το ένα το άλλο. Τα χωράφια δεν θα ήταν τόσο ενδιαφέροντα χωρίς τα βουνά και τα βουνά χωρίς τα χωράφια, απλά θα ήταν πολύ κρύα. Στη μουσική μου θέλω να έχω και τα δυο αυτά στοιχεία παρόντα, την αγάπη για τις συγκινήσεις της ζωής και αυτή τη διάσταση του αιώνιου, του άπιαστου. Η μουσική που υπογραμμίζει μόνο μία από αυτές τις όψεις γίνεται ή πολύ γλυκερή ή πολύ ψυχρή. Η τέλεια ισορροπία, βεβαίως, ίσως φανεί στον ακροατή ότι βρίσκεται αλλού.»
Απόσπασμα συνέντευξης στο περιοδικό 'Die Bühne', Αυστρία