Nelson Freire

O Nelson Freire είναι ένα από τα πιο καλοκρυμμένα μυστικά του κόσμου του πιάνου. Ο διεθνής τύπος τον έχει αναγορεύσει σε έναν από τους σημαντικότερους πιανίστες της εποχής μας, συγκρίνοντάς τον με μυθικές φιγούρες όπως τους Sergei Rachmaninoff, Alfred Cortot, Joseph Hofman, Arthur Rubinstein και Glenn Gould. Σταρ στην πατρίδα του, τη Βραζιλία, έχει περιγραφεί στις ΗΠΑ σαν "πιανιστική δύναμη που παρασύρει τα πάντα" και η βαθιά, μύχια σχέση του με την μουσική τον κατέστησε "πιανίστα των πιανιστών" που μοιάζει να έχει από έναν μικροσκοπικό εγκέφαλο σε καθένα από τα δάχτυλά του κάνοντας "το παίξιμο του πιάνου να μοιάζει τόσο φυσικό και εύκολο όσο η αναπνοή". Η καριέρα του καλύπτει τέσσερις δεκαετίες ενώ κάποια από αυτά τα χρόνια τα πέρασε ερμηνεύοντας έργα σε ντουέτο με τη σύντροφό του Martha Argerich. Παρ' όλους τους επαίνους και τα εγκώμια, ο Nelson Freire απέφυγε πάντα τους προβολείς της δημοσιότητας, επικεντρώνοντας τις προσπάθειές του στη μουσική του εξέλιξη με φίλους και ένθερμους οπαδούς της μουσικής. Έχει τη φήμη ανθρώπου που κρατά ο ίδιος τα ηνία της μοίρας του και που αγαπιέται για τη λαμπρή και ειλικρινή μουσική του. Γεννημένος το 1944, στη μικρή πόλη Boa Esperança της Βραζιλίας, ο Nelson ήταν ο μικρότερος από πέντε αδέλφια. Από την αρχή έγινε φανερό ότι ήταν προικισμένος με ένα πολύ ιδιαίτερο ταλέντο. Στην ηλικία των 3 του ετών, η μητέρα του ανακάλυψε τον "Nelsinho" να κάθεται στο πιάνο και να παίζει τέλεια έχοντας αποστηθίσει το ρεπερτόριο της μεγαλύτερης αδελφής του. Για να μπορέσει να αναπτύξει τη μουσική του εκπαίδευση, όλη η οικογένεια μετακόμισε στο Rio de Janeiro, πόλη που υποδέχθηκε θερμά αυτό το παιδί-θαύμα που ήταν σε θέση να παίζει πάνω από 40 μουσικά κομμάτια και που έδωσε το πρώτο του ρεσιτάλ μπροστά σε κοινό στην ηλικία των πέντε ετών. Έτσι, η καλή τύχη του νεαρού Nelson τον οδήγησε κοντά σε δύο από τους καλύτερους δασκάλους πιάνου της Βραζιλίας: το Nise Obino και τη Lucia Branco. Η τελευταία είχε υπάρξει μαθήτρια του Βέλγου πιανίστα Arthur de Greef ο οποίος είχε μελετήσει μαζί με το Franz Liszt. Υπό την καθοδήγησή τους και μέσα από εντατική μελέτη, ο Nelson Freire απέκτησε μια από τις πλέον στέρεες και τέλειες μουσικές και πιανιστικές παιδείες που μπορεί κανείς να φαντασθεί. Στην ηλικία των δέκα ετών, ένας δρόμος βαφτίστηκε με το όνομά του στη Boa Esperança και όταν στην ηλικία τω 12 ετών, πήρε το πρώτο βραβείο του Πρώτου Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου του Rio de Janeiro (μέλη της κριτικής επιτροπής του οποίου ήταν, μεταξύ άλλων, οι Guiomar Novaes, Marguerite Long και Lili Kraus) ο Nelson ήταν ήδη ένας σχεδόν τέλεια διαμορφωμένος καλλιτέχνης. Στους τελικούς του διαγωνισμού, ο Nelson ερμήνευσε το Emperor Concerto (Κοντσέρτο του Αυτοκράτορα) του Μπετόβεν και έλαβε υποτροφία από τον Βραζιλιανό Πρόεδρο, γεγονός που του επέτρεψε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βιέννη με το Bruno Seidlhofer, δάσκαλο του Friedrich Gulda, το 1959. Τo ντεμπούτο του στη Βιέννη, σε ηλικία 15 ετών, με την ερμηνεία της Σονάτας του Brahms σε φα δίεση ελάσσονα στη Ακαδημία Μουσικής της Βιέννης, κατέπληξε τόσο τους δασκάλους όσο και τους μαθητές της φημισμένης σχολής. Ποτέ δεν είχαν ακούσει παρόμοιο δεξιοτεχνικό παίξιμο, τέτοιο πλούτο τόνων, ιδιοφυή μουσική σύλληψη, ρυθμική ζωντάνια. Ο Nelson Freire ήταν ήδη μεγάλος πιανίστας στην ηλικία των 15. Η φιλία μιας ολόκληρης ζωής με την Martha Argerich ξεκίνησε εκείνη την εποχή. Ο Nelson ανακάλυψε στη Μartha μια πραγματική αδελφή-ψυχή, έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούσε τότε – και έκτοτε- να επικοινωνεί. Μετά τη Βιέννη, ο Nelson συνέχισε να εξελίσσεται μόνος του και ακούγοντας τους πιανίστες που είχαν αποτελέσει ανέκαθεν πηγή έμπνευσης για εκείνον, όπως οι Rachmaninov, Horowitz, Rubinstein και ο εξέχων Βραζιλιανός πιανίστας Guiomar Novaes. Όπως ο Novaes, o Nelson ανέπτυξε μια μυθική προσέγγιση της μουσικής και της ζωής: δημιούργησαν ένα δεσμό βασισμένο στον αμοιβαίο θαυμασμό και σεβασμό. Ενώ ήταν ακόμη έφηβος, ο Nelson έλαβε το Πρώτο Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό da Motta της Βιέννης, ενώ στο Λονδίνο έλαβε το Μετάλλιο Dino Lipetti από τη Harriet Cohen. Η διεθνής καριέρα του ξεκίνησε με μια σειρά ρεσιτάλ και κοντσέρτα στις τέσσερις ηπείρους όπου και καθιέρωσε τη φήμη του ως ενός από τους πλέον επιφανείς πιανίστες της εποχής του. Ο Nelson Freire ερμήνευσε έργα με μερικούς από τους σημαντικότερους διευθυντές ορχήστρας, συμπεριλαμβανομένων των Pierre Boulez, Eugen Jochum, Lorin Maazel, Rafael Kubelik, Seiji Ozawa, Charled Dutoit, Kurt Masur, André Prévin, David Zinman, Vaclav Neumann, Valery Gergiev, Gennady Rozhdestvensky, John Nelson, Rudolf Kempe (με τον οποίο πραγματοποίησε αρκετές περιοδείες στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, μαζί με τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα. Ο Freire πραγματοποιεί 40-50 εμφανίσεις κάθε χρόνο, στις οποίες περιλαμβάνονται συνεργασίες με περίφημες ορχήστρες όπως, μεταξύ άλλων, η Φιλαρμονική του Βερολίνου, η Royal Concertgebouw, η Φιλαρμονική του Ρότερνταμ, η Συμφωνική της Βιέννης, Η Συμφωνική του Λονδίνου, η Βασιλική Φιλαρμονική καθώς και η Orchestre de Paris. Ο Nelson Freire θριάμβευσε πρόσφατα στη Βαρσοβία με την ερμηνεία του Κοντσέρτου Αρ. 2 του Chopin, την ημέρα της επετείου των 150 χρόνων από το θάνατο του συνθέτη, το 1999. Πρόσφατα επίσης ερμήνευσε έργα στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης με την Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης υπό τη διεύθυνση του Alexander Dimitriev (Rachmaninov No 2 και Brahms No 2, την ίδια βραδιά). Συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Άνοιξης, της Πράγας, με την Orchestre National de France (Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας) και με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Μόντρεαλ υπό τη διεύθυνση του Charles Dutoit (με το Κοντσέρτο για Δυο Πιάνα του Poulenc, με τη Martha Argerich). Κατά τη διάρκεια της σαιζόν 2001-2002, ο Nelson Freire θα δώσει κοντσέρτα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Η Video Filmes Brazil ολοκλήρωσε πολύ πρόσφατα την παραγωγή μιας ταινίας για τη ζωή του Nelson Freire στην οποία περιλαμβάνονται εκπληκτικές ερμηνείες συναυλιών που κινηματογραφήθηκαν σε όλον τον κόσμο. Ως προς τη δισκογραφία, ο Nelson Freire έχει κάνει εκπληκτικά λίγες ηχογραφήσεις. Η πρώτη του ηχογράφηση που εκδόθηκε το 1968 κατέπληξε τους Αμερικανούς κριτικούς και, έκτοτε, κάθε σπάνια ηχογράφηση που έκανε έγινε ανάρπαστη και φυλάγεται σα θησαυρός από τους connoisseurs του πιάνο. Τον Οκτώβριο του 2001, ο Freire υπέγραψε ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με την Decca και μόλις εξέδωσε ένα ρεσιτάλ του Chopin στο οποίο οι κριτικοί επεφύλαξαν θερμότατες κριτικές (Diapason d'Or (Χρυσό Διαπασών), Choc du Monde de la Musique ("Σοκ" του Κόσμου της Μουσικής), 10 de Répertoire, Recommandé par Classica).