Django Bates

O Django Bates, 38 ετών σήμερα, γεννήθηκε στο Beckenham, του Kent, σε μια οδό γεμάτη διευθυντές τραπέζης. Οι γονείς του καλλιεργούσαν λάχανα και γέμιζαν το σπίτι τους με περιπλανώμενους φίλους και τις οικογένειές τους – "Νομίζω πως δεν ήμασταν και ιδιαίτερα προσαρμοσμένοι σαν οικογένεια", συμπεραίνει. Ο Django αποδίδει την ευχαρίστηση που απολαμβάνει από τη μουσική στην ποικιλία των μουσικών επιδράσεων από την παιδική του ηλικία, καθώς ο πατέρας του ήταν παθιασμένος με την παραδοσιακή Ρουμανική μουσική, την Αφρικανική μουσική αλλά και την τζαζ. Μετά από κάποια μαθήματα πιάνου, βιολιού και τρομπέτας, ο Django βρέθηκε στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής του Λονδίνου να μελετά σύνθεση. Δυο βδομάδες αργότερα, έφυγε έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ήθελε να παραμείνει αυτοδίδακτος συνθέτης. O Django κάνει εμφανίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο με το κουαρτέτο του Human Chain (Ανθρώπινη Αλυσίδα) και με το αποτελούμενο από δεκαεννέα όργανα μουσικό μεγαθήριο Delightful Precipice (Απολαυστικός Γκρεμός). Συνεργάζεται με μεγάλη ποικιλία καλλιτεχνών από τους κόσμους της κλασσικής, της τζαζ, της Ινδικής και της ποπ μουσικής. Πρόσφατα συνέθεσε το My Dream Kitchen (Η Κουζίνα των Ονείρων μου) για την Evelyn Glennie καθώς κι ένα κονσέρτο για πιάνο που φέρει τον τίτλο What It's like to be alive (Πώς είναι να' σαι ζωντανός) για τη Joanna McGregor. Στα μελλοντικά του σχέδια περιλαμβάνονται το δικό του σχέδιο για τσίρκο, το Circus Umbilicus, καθώς και ένα κονσέρτο για πλήκτρα για τον εορτασμό της χιλιετίας, 2000 years beyond UNDO. Το 1997, κέρδισε το Δανικό βραβείο Jazzpar, το οποίο αποκαλείται το "βραβείο Νόμπελ της Τζαζ". Ο καρπός του γεγονότος αυτού είναι το Quiet nights (ήσυχες νύχτες) (Screwgun 70007), το έκτο του άλμπουμ μέσα σε πέντε χρόνια. "Είναι πιο μεστό απ' ό,τι συνήθως", λέει ο παλαβιάρης παίκτης πλήκτρων και κόρνου. Στο δίσκο συμμετέχει η σαγηνευτική φωνή της νεαρής Σουηδής τραγουδίστριας Josefine Cronholm, μαζί με τις λεπτές υφές ενός εξωτικού καμβά και ηλεκτρονικής Ambient στη παρουσίαση διάσημων κομματιών όπως τα Speak Low, Over the Rainbow και Solitude του Duke Ellington. O Django έχει αλλάξει διεύθυνση πέντε φορές μέσα σε διάστημα δυο χρόνων και παραδέχεται ότι αισθάνεται πιο ευτυχισμένος ζώντας ανάμεσα σε χαρτονένια κιβώτια και συνθέτοντας μέσα στο χάος. Σήμερα, ζει σε ένα μη διακοσμημένο σπίτι, το "The Lost Marble Dept", στο Stoke του Newington. Ο Django έχει να παρουσιάσει μια ολόκληρη σειρά ηχογραφήσεων. Το τελευταίο του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το Μάϊο του 96, Good Evening… Here Is The News (Καλησπέρα… και τώρα, οι ειδήσεις) (Argo/Decca 452 099-2) ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Mercury Music. Έχει τρία άλμπουμ με την jMT/PolyGram. Το πρώτο, Summer fruits (and unrest) (jMT 514-008-2) ψηφίστηκε "Επιλογή της Χρονιάς" από τους Παραγωγούς και Παρουσιαστές της εκπομπής Mixing it του Radio 3 της BBC, Άλμπουμ της Χρονιάς από τη Γερμανική εφημερίδα Abendzeitung ενώ έλαβε διθυραμβικές κριτικές από τους Guardian, Keyboard Review και Wire, μεταξύ άλλων, καθώς και από τα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης. Το δεύτερο και το τρίτο άλμπουμ Winter truce (and homes blaze) (jMT 514 023-2), όπου συμμετέχουν τόσο οι Human Chain όσο και οι Delightful Precipice, κυκλοφόρησε το 1995. Το άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 1990, Music for the Third Policeman, ψηφίστηκε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς από τη The Guardian και το Q magazine. O Django μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στα δικά του σχέδια σύνθεσης και συναυλιών και στη δουλειά με επιλεγμένους διεθνείς καλλιτέχνες, τόσο σαν συνθέτης όσο και σαν μουσικός. Σήμερα έχει τέσσερα γκρουπ. Το μεγάλης κλίμακας γκρουπ του, Delightful Precipice, μια ορχήστρα 19 οργάνων, εμφανίστηκε μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ του Saalfreden, καθώς και στα Jazz an der Donau του Vilshofen, στη Musik Triennale της Κολωνίας, to Sons d'Hiver του Παρισιού, στο Le Mans και στη Κοπεγχάγη. Το κουαρτέτο του Human Chain περιοδεύει τακτικά στην Ευρώπη και παίζει σε πολλά θερινά φεστιβάλ όπως αυτά της Κοπεγχάγης, της Amiens, του Μιλάνο και του Pori. Το γκρουπ έκανε περιοδεία στην Ανατολική Ευρώπη, το Μάρτη του 1994, πραγματοποίησε την περιοδεία των φεστιβάλ τζαζ του Καναδά, το καλοκαίρι του 1995, έπαιξε στο Φεστιβάλ της PolyGram στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας και στο Knitting Factory της Νέας Υόρκης, το φθινόπωρο του 1995, ενώ το φθινόπωρο του 1996, έκανε περιοδεία στην Κίνα. Ένα από τα δυο πλέον πρόσφατα γκρουπ του, καρπός του JAZZPAR Prize Project, είναι το κουιντέτο του Quiet Nights που πρωταγωνίστησε στην Koln Musik Triennale (Τριεννάλε Μουσικής της Κολωνίας) σε ένα πορτραίτο-αφιέρωμα δυο ημερών στο Django και όπου εισήγαγε επίσης τη νέα του ορχήστρα, με εννέα όργανα, με το όνομα Spring Is Here, Shall we Dance? (Η Άνοιξη έφτασε, θα χορέψουμε;). O Django συνθέτει διαρκώς νέα μουσική. Το διεθνές μουσικό περιοδικό Wire ψήφισε το Django καλύτερο συνθέτη τζαζ του Ηνωμένου Βασιλείου του 1987 και 1990. Έλαβε το Βραβείο Bobby Jaspar (Βραβείο που απονέμεται σε Ευρωπαίο Μουσικό σε αναγνώριση του έργου του) το 1994, από τη Γαλλική "Académie du Jazz" ("Ακαδημία της Τζαζ") και όπου φιναλίστες ήταν οι Albert Mangelsdorff και Jan Garbarek. Είναι ο νικητής του βραβείου JAZZPAR '97 (το αντίστοιχο του Όσκαρ ή του Νόμπελ, για τον κόσμο της Τζαζ). Πολλά φεστιβάλ, γκρουπ και οχήστρες από ολόκληρο τον κόσμο του έχουν παραγγείλει έργα. Μεταξύ αυτών, η WDR Symphony Orchestra της Γερμανίας, σημαντικοί καλλιτέχνες συναυλιών της διεθνούς σκηνής όπως η Joanna McGregor και η Evelyn Glennie. Έγραψε ένα μεγάλο μέρος του υλικού των Loοse Tubes αλλά και, φυσικά, για τα δικά του σχέδια. Έχει γράψει μουσική για ταινίες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, τη μουσική μερικών σχεδίων performance, συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής θεατρικής παραγωγής Out of There και One in a Million για τη BBC και το Συμβούλιο των Τεχνών. Ο Django έγραψε ένα κονσέρτο για πιάνο για τη Joanna McGregor και τη Royal Liverpool Philharmonic Orchestra (Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λίβερπουλ) του οποίου η πρεμιέρα δόθηκε το Νοέμβριο του 1996. Υπήρξε επίσης επισκέπτης συνθέτης στην Κοπεγχάγη, για ένα μήνα το 1996, στα πλαίσια του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Η τελευταία του παραγγελία για τη London Sinfonietta και το Human Chain είχε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Sons d'Hiver (Ήχοι του Χειμώνα), στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 1997. Σαν δεξιοτέχνης μουσικός στο πιάνο, στα πλήκτρα και το κόρνο συνεισέφερε και συνεισφέρει πάντα στη μουσική άλλων όπως των Dudu Pukwana, George Russell, George Grunz, Sidsel Endresen, Bendik Hofseth, Tim Berne, Hank Roberts, Christy Doran, ενώ υπήρξε μέλος και συνθέτης στο πρωτοποριακό γκρουπ του ντράμερ των Yes, Bill Bruford.